کاربرد قیر در ایران از دوره نوسنگی تا اواخر ایلام(640-8000ق.م)

قیر طبیعی ماده ای است که در خاور نزدیک بویژه در جنوب غربی ایران بوفور یافت می شود. مردم این ناحیه از دوره نوسنگی به شیوه های گوناگون همچون اندود کردن ظروف، کف و دیوار خانه ها و در ساخت ابزارهایی چون داس های ترکیبی ، کج بیلها و حتی درامور پزشکی جهت درمان بسیاری ازامراض عفونی و دردهای رماتیسمی استفاده می کردند. قیر طبیعی بعنوان یک ماده معدنی ، همانند ایسیدین و فیروزه سهم مهمی را در تجارت منطقه ای و برون منطقه ای به خود اختصاص داده بود. استفاده از قیر در دوران ایلام قدیم بویژه در زمان سلسه (سوکل مخ ها) رونق فراوانی یافت و آنها با مخلوط کردن قیر با ماسه بادی، مواد معدنی و گیاهی و حرارت دادن آن در 220 تا 240 درجه سانتیگراد به مدت 6 تا 8 ساعت ماده ای جدید بنام مصطکی قیر(خمیر قیر) تولید کرده و با این ماده اشیایی نظیر ظروف مصرفی، آئینی، مهره ها و زیورآلات تزئینی، مهرهای مسطح و استوانه ای و غیره را در این دوره تولید کردند. استفاده از قیر پس از فروپاشی ایلام در 640 ق.م به یکباره کاهش یافت. از این زمان به بعد از قیر طبیعی فقط در ساخت و سازه های معماری و اندود تابوتها و خمره های سفالی استفاده شده است.